Theatermaker en wetenschapsfilosofie Jana De Kockere verdiepte zich in de geschiedenis van de wetenschap en raakte in de war. In 1616 zagen de mensen in West-Europa dat de natuur aan het vergaan was, ziek geworden door de zonden van de mens. Overstromingen, koude winters, mislukte oogsten, ziekten: de natuur stond op het punt te sterven. We zijn 406 jaar later, de natuur is niet gestorven, maar lijkt nu opnieuw te sterven. Wat betekent deze herhaling? Wat betekent het dat we opnieuw geloven in het einde van de wereld?
Deze voorstelling gaat niet over klimaatverandering. Wat op het spel staat is niet de waarheid van de ecologische crisis. Het gaat om de betekenis van een einde. De betekenis van het geloven in een einde en het feit dat dit geloof een geschiedenis heeft.
De Kockere verdiepte zich in deze geschiedenis en kwam uit bij een fictioneel karakter in het heden: een incarnatie van een existentiële crisis gespeeld door Ferre Vuye. Zoeken naar betekenis in deze crisis leidt tot waanzin, maar het ontkennen ervan evenzeer.
Concept en creatie: Jana De Kockere en Ferre Vuye - Regie: Jana De Kockere - Spel: Ferre Vuye en Sophia Bauer- Visuele regie en ontwerp: Carly Rae Heathcote - Met steun van: Monty, Gouvernement en Campo - In samenwerking met: UGent, afdeling filosofie, ondersteund door het Maatschappelijk Valorisatie Fonds
